Η μοναξιά μιας οπτασίας.

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Μέρος 1: Μόνη και μαζί του.

Ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό καναπέ. Κι εκείνος, ξαπλωμένος από πάνω της, να τη φιλά παθιασμένα. Ένιωθέ να λιώνει ανάμεσα στα χέρια του, παρακαλώντας να μην σταματήσει ποτέ...

Ξάφνου, ένας παράξενος θόρυβος την επανέφερε στο πραγματικό της περιβάλλον. Δε βρισκόταν σε κανέναν καναπέ. Βρισκόταν στο κρεβάτι της, με το ξυπνητήρι στο διπλανό κομοδίνο να μεταδίδει το πρόγραμμα του αγαπημένου της ραδιοφωνικού σταθμού. Όσο κι αν αγαπούσε τη μουσική, το όνειρο ήταν τόσο όμορφο που κανείς και τίποτα δε θα ήθελε να το κόψει. Σηκώθηκε κατσουφιασμένη από το κρεβάτι της και, αφού έβγαλε το μαύρο σατέν νυχτικό της και πήρε την, επίσης σατέν, ρόμπα της, κατευθύνθηκε προς το μπάνιο...

Ακόμη ένα άχαρο, μοναχικό πρωινό. Ήταν Δευτέρα, εφτά παρά τέταρτο το πρωί. Ο ουρανός φαινόταν μουντός, χαρακτηριστικός για τα τέλη του χειμώνα... Μια ακόμη μονότονη εβδομάδα ξεκινούσε. Ο τελευταίος άνθρωπος που γέμιζε τις μέρες και τις νύχτες της με ευτυχία, βρίσκεται μακριά της εδώ και δύο μήνες. Και τις τελευταίες μέρες πριν τη μοναχική της ζωή, ήταν τόσο ψυχρός και απόμακρος που την πλήγωνε βαθιά. Και το ήξερε πως πλησίαζε η μέρα που θα χώριζαν. Και, κάθε βράδυ, παρακαλούσε δακρύζοντας, να μην έρθει γρήγορα αυτή η μέρα. Ίσως να ήταν μια απλή τριβή στη σχέση τους. Ήταν όμως κάτι περισσότερο, κάτι που έκανε αναπόφευκτο τον χωρισμό.

Δεν ήταν αυτός στο όνειρό της. Ήταν κάποιος με το σώμα του, έχοντας, όμως, την ψυχή ενός άλλου.

Έπλυνε το πρόσωπό της στο νιπτήρα, καθαρίζοντάς το από τα δάκρυα, και μπήκε στο ντους. Το καυτό νερό την χαλάρωνε, καθώς έπεφτε πάνω της. Επανέφερε στη μνήμη της το όνειρο, όμως κάθε της προσπάθεια να μείνει σε αυτό, εμοιαζέ με το να προσπαθήσει να συγκρατήσει νερό στις χούφτες της. Οι αρνητικοί συνειρμοί κατέκλυσαν και πάλι το μυαλό της. Βγήκε από το ντους και πήγε στην κρεβατοκάμαρα, για να συνεχίσει την ετοιμασία για το υπόλοιπο της ημέρας.

Ντύθηκε και μακιγιαρίστηκε βιαστικά, χωρίς να δώσει σημασία στην εκπομπή που έπαιζε στο ραδιόφωνο εκείνη την ώρα. Βγήκε στο διάδρομο και κατέβηκε, επίσης βιαστικά, τη σκάλα. Στη βάση της σκάλας, την περίμενε η γάτα της, κοιτώντας την επίμονα. Έσκυψε χαμογελώντας και της χάρισε ένα χάδι.

Λιγοστά πράγματα έμειναν για να την ηρεμούν πια. Με κάπως περισσότερη θετική διάθεση, πήρε την τσάντα της και βγήκε από το σπίτι.

(Συνεχίζεται...)

Έχω και το απόγευμα μάθημα. Ίσως γράψω το βράδυ.

οποτε μπορεις εγω μια προταση εκανα

SkinLikeSand έγραψε:

Raven έγραψε:Και ΒΠ και Νέας Υόρκης ΒΠ; Καλά σκουλήκι, σε έχω αφήσει εκατομμύρια έτη φωτός πίσω... Θα φας την αστρική μου σκόνη!

Μην τη λες στη χαμένη σου αδερφή βρε καλό μου!

κουφιο σπερμα ρε γαμωτι μου

Εσύ είσαι χαμένο, μην μιλάς. Όταν σε βρούμε, βλέπουμε.

ενταξει

μηπως να μην γραψει τιποτα αλλο ο skin και να αφησει εσας να σχολιαζετε;;;;;;;;;;;εχει πολυ πλακα ή να την γραφατε ολοι μαζι;;;;;;;;;;;

μηπως να μην βαζεις ιδεες διοτι με λιγο ακομα αερα η raven θα γινει αεροστατο

Κοίτα, την πρόταση του να γράφουμε όλοι μαζί την είχα κάνει στην αρχή της προηγούμενης μου ιστορίας, όμως καθώς ήταν όλοι εντυπωσιασμένοι απ' το συγγραφικό μου μεγαλείο, θέλησαν να γράφω μόνο εγώ.

skouliki έγραψε:μηπως να μην βαζεις ιδεες διοτι με λιγο ακομα αερα η
raven θα γινει αεροστατο

Προς το παρόν, φουσκώνω μόνο σαν παγώνι!

Είσαι όμορφη ωσάν παγώνι!

Σωστά, σωστά Ωσάν!

Skin σταμάτα παιδί μου το κόρτε και γράψε!

Raven έγραψε: Σωστά, σωστά Ωσάν!

ωσαν πιφ !

Skin, ευελπιστώ να δούμε και πιο μεγάλο κομμάτι από την ιστορία τώρα που τελείωσες την εργασία.

σιγα να μην γραψει και τομο απο την νεα κολεξιον απο τζιπ του ψηλομυτικου παγωνιου

Skin υπάρχουν αντιδράσεις εδώ πέρα.

Πωπω ρε φίλε, θα μας πρήξει τον έρωτα το σκουλήκι! Γτ πουλάκι μου;! Τι σου έχουν κάνει; Πειράματα όταν ήσουν μικρή;

Γυναικεία ζήλεια.

νομιζω οτι πρεπει να βαλεις και το σκουλικι στην ιστορια σου για να σταματησει να ζηλευει

Είναι μέσα και αυτό, δες τα προηγούμενα ποστς.

Raven έγραψε:Πωπω ρε φίλε, θα μας πρήξει τον έρωτα το σκουλήκι! Γτ πουλάκι μου;! Τι σου έχουν κάνει; Πειράματα όταν ήσουν μικρή;

σου εχω εξηγησει επανηλλημενως οτι με συνελαβαν πανω σε ενα μπιλιαρδο
εγω και αν εχω !!!!! προβληματα και δικαιολογια για DVD !!!
αλλα εχε χαρη που εχω ηθος σαν τον Φασούλα !!!

απο την αλλη δεν ειναι ζηλεια ειναι μια υστατη προσπαθεια για να μην κρεπαρεις τα μυαλα σου

meanan έγραψε:νομιζω οτι πρεπει να βαλεις και το σκουλικι στην ιστορια σου για να σταματησει να ζηλευει

δεν ειναι αναγκη εγω ειμαι αυτοιστόριτη ( απο το αυτοφωτη)

SkinLikeSand έγραψε:Έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Μηχανικά, άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες τις πολυκατοικίας, σκεπτόμενη τις σημερινές τις υποχρεώσεις... Χαμένη στις σκέψεις της, τα αναρίθμητα projects της, το πρόστυχο χαμόγελο του γλοιώδους προίσταμένου της που θα αντιμετώπιζε για ένα ακόμα πρωινό, δεν πρόσεξε μια κοπέλα που μόλις ανέβαινε στον όροφο...

"Συγνώμμη", είπε ανάστατη μόλις κατάλαβε το τι έγινε, "ήμουν κάπως αφηρημένη... Είστε καλά;".
"Ναι, κανένα πρόβλημα", είπε η δεύτερη κοπέλα ...χαμογελώντας, "πρώτη φορά έρχομαι σε αυτή την πολυκατοικία, για να κοιτάξω το διαμέρισμα που πωλείται στο δεύτερο όροφο". Συνέχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω.

Η Raven περίμενε μια διαφορετική αντίδραση από την άνεση και τη φιλικότητα που φάνηκε να βγάζει η κοπέλα... Φαίνοταν κάπως διαφορετική από την πλειοψηφία των ψυχρών και αγέλαστων ανθρώπων που έτυχε να συναντήσει στη ζωή της. Ίσως να ήθελε να κάνει μια πρώτη προσέγγιση σε κάποια μελλοντική γειτόνισσα, βέβαια.

Βρισκόταν ήδη στο ισόγειο. Μπήκε στο, σταθμευμένο στον ακάλυπτο χώρο, τζιπ της και ξεκίνησε για τη δουλειά. Οδηγώντας μέσα στην κίνηση των κεντρικών λεωφόρων, έφτασε στην εταιρία της, για μια ακόμη κοινότυπη, εργασιακή μέρα.

(συνεχίζεται...)

Η Raven έφτασε και πάρκαρε στο parking του κτηρίου, στον τρίτο όροφο του οποίου βρισκόταν το γραφείο της. Αγνόησε το πρόστυχο βλέμμα του φύλακα του parking και προχώρησε προς την είσοδο και, στη συνέχεια στο κυλικείο του κτηρίου για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Χαιρέτησε από μακριά μια παρέα συναδέλφων της και κάθησε σε ένα μικρό, γωνιακό τραπέζι που έβλεπε στο δρόμο.

Αφού άναψε τσιγάρο, παρατήρησε για λίγο τον κόσμο στο κυλικείο. Την παρέα των συναδέλφων της που χαιρέτησε πριν. Έδιναν την εικόνα μιας ευχάριστης παρέας σε εκείνη τη σκηνή, μέσα από τις καθαρά τυπικές τους σχέσεις. Στη συνέχεια, θα πήγαιναν ο καθένας στο γραφείο του, όπου ο ένας θα τηλεφωνούσε στα κρυφά στον άλλο, για να θάψει κάποιον άλλο. Γύρισε το βλέμμα της, έχοντας μια έκφραση αποστροφής. Κοίταξε δίπλα, τον γκέι συνάδελφό της να "φλερτάρει", με έναν χαρωπό τρόπο, τη σερβιτόρα του κυλικείου. Μια άλλη σερβιτόρα, την οποία έβλεπε για πρώτη φορά, της έφερε τον καφέ της, με ένα όμορφο χαμόγελο στα χείλη. Την πλήρωσε και στη συνέχεια έστρεψε το βλέμμα της προς το δρόμο, πίνοντας την πρώτη γουλιά καφέ.

Ξάφνου, καθώς τραβούσε την τρίτη τζούρα απ' το τσιγάρο της, ένιωσε ένα χέρι να αγγίζει το πίσω μέρος του κεφαλιού της και να κατεβαίνει αργά και απαλά. Γύρισε απότομα το κεφάλι της και είδε δύο γνώριμα μάτια να την κοιτούν παθιασμένα. Το πρόσωπό του, σε απόσταση αναπνοής απ' το δικό της... Νόμιζε πως βίωνε daydreaming, όμως αυτός ήταν εκεί...

Της έγνεψε να τον ακολουθήσει. Σηκώθηκε ανάσταση και συνεπαρμένη. Ξανάφερε στο μυαλό της το όνειρο, τη ζεστασιά και τα παθιασμένα φιλιά του...

Πήγαν στην τουαλέτα του ισογείου, εκείνος κλείδωσε την πόρτα. Κρατώντας την απαλά από τη μέση, την κόλλησε στη γωνία και άρχισε να τη φιλά παθιασμένα. Την έγδυνε αργά, συνεχίζοντας να φιλά και κατεβαίνοντας στο κορμί της. Στεκόταν παραδομένη, να αναρριγεί από ηδονή...


(Συνεχίζεται, χαρ χαρ!)

Σκουλήκω να ξες, παιδαράς είναι ο φίλος της!

Ωωωωω! Ωραίες εξελίξεις και στο γραφείο! Έτσι... Γτ μπορώ!

εσυ που νομιζες οτι ειναι βαρετα στο γραφειο