Η μοναξιά μιας οπτασίας.

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Μέρος 1: Μόνη και μαζί του.

Ήταν ξαπλωμένη στο ζεστό καναπέ. Κι εκείνος, ξαπλωμένος από πάνω της, να τη φιλά παθιασμένα. Ένιωθέ να λιώνει ανάμεσα στα χέρια του, παρακαλώντας να μην σταματήσει ποτέ...

Ξάφνου, ένας παράξενος θόρυβος την επανέφερε στο πραγματικό της περιβάλλον. Δε βρισκόταν σε κανέναν καναπέ. Βρισκόταν στο κρεβάτι της, με το ξυπνητήρι στο διπλανό κομοδίνο να μεταδίδει το πρόγραμμα του αγαπημένου της ραδιοφωνικού σταθμού. Όσο κι αν αγαπούσε τη μουσική, το όνειρο ήταν τόσο όμορφο που κανείς και τίποτα δε θα ήθελε να το κόψει. Σηκώθηκε κατσουφιασμένη από το κρεβάτι της και, αφού έβγαλε το μαύρο σατέν νυχτικό της και πήρε την, επίσης σατέν, ρόμπα της, κατευθύνθηκε προς το μπάνιο...

Ακόμη ένα άχαρο, μοναχικό πρωινό. Ήταν Δευτέρα, εφτά παρά τέταρτο το πρωί. Ο ουρανός φαινόταν μουντός, χαρακτηριστικός για τα τέλη του χειμώνα... Μια ακόμη μονότονη εβδομάδα ξεκινούσε. Ο τελευταίος άνθρωπος που γέμιζε τις μέρες και τις νύχτες της με ευτυχία, βρίσκεται μακριά της εδώ και δύο μήνες. Και τις τελευταίες μέρες πριν τη μοναχική της ζωή, ήταν τόσο ψυχρός και απόμακρος που την πλήγωνε βαθιά. Και το ήξερε πως πλησίαζε η μέρα που θα χώριζαν. Και, κάθε βράδυ, παρακαλούσε δακρύζοντας, να μην έρθει γρήγορα αυτή η μέρα. Ίσως να ήταν μια απλή τριβή στη σχέση τους. Ήταν όμως κάτι περισσότερο, κάτι που έκανε αναπόφευκτο τον χωρισμό.

Δεν ήταν αυτός στο όνειρό της. Ήταν κάποιος με το σώμα του, έχοντας, όμως, την ψυχή ενός άλλου.

Έπλυνε το πρόσωπό της στο νιπτήρα, καθαρίζοντάς το από τα δάκρυα, και μπήκε στο ντους. Το καυτό νερό την χαλάρωνε, καθώς έπεφτε πάνω της. Επανέφερε στη μνήμη της το όνειρο, όμως κάθε της προσπάθεια να μείνει σε αυτό, εμοιαζέ με το να προσπαθήσει να συγκρατήσει νερό στις χούφτες της. Οι αρνητικοί συνειρμοί κατέκλυσαν και πάλι το μυαλό της. Βγήκε από το ντους και πήγε στην κρεβατοκάμαρα, για να συνεχίσει την ετοιμασία για το υπόλοιπο της ημέρας.

Ντύθηκε και μακιγιαρίστηκε βιαστικά, χωρίς να δώσει σημασία στην εκπομπή που έπαιζε στο ραδιόφωνο εκείνη την ώρα. Βγήκε στο διάδρομο και κατέβηκε, επίσης βιαστικά, τη σκάλα. Στη βάση της σκάλας, την περίμενε η γάτα της, κοιτώντας την επίμονα. Έσκυψε χαμογελώντας και της χάρισε ένα χάδι.

Λιγοστά πράγματα έμειναν για να την ηρεμούν πια. Με κάπως περισσότερη θετική διάθεση, πήρε την τσάντα της και βγήκε από το σπίτι.

(Συνεχίζεται...)

Η ζήλεια ξεχειλίζει από τα αυτιά! Ρίξε το σκατί μαλλί μπροστά να μην την βλέπουμε πια!

δεν ειναι ζηλεια ειναι απλη ρεαλιστικη απεικονιση της πραγματικοτητας
χωρις την θολη ματια του σκιν

Μσ ηρεμήστε βρε κοπελιές...

αγαπιομαστε απλα δεν δεχεται οτι ειμαι πιο ομορφη και σταλαγματενια

Εχμμ...

Ασχολίαστο έτσι;

Η θολή μου ματιά βλέπει τη Raven ωσαν επίγεια θεά!

μυωπια λεγεται

Έχω κι απ' αυτό, αλλά η λάμψη της με έχει τυφλώσει τελείως!

οστρακια λεγεται !! τοτε

Πες τα ρε Skin, πες τα! Ευχαριστώ πολύ!

Είδες σκουλήκι που εγώ δεν τα λέω μόνη μου, αλλά τα λένε άλλοι για εμένα;

βαλτοι ( ο τόνος στο ά ή στο ί ) ειναι όλοι

Κι εμένα με συγκαταλέγεις στους βάλτους; Καλάαααααα...

εσυ εισαι βαλτός βάλτος ....
μονο αμα πουλησεις το τζιπ και της δωσεις κουπερακι-σαμιαμιδι αλα mr bean
το συζητω

Και εγώ το θέλω αυτό!

Βάλε με να κάνω πετάλι για να ευχαριστηθεί η σκουλήκω! Και να ηρεμήσει λίγο η ζήλεια της

οχι και ζηλεια η καλη μου προθεση να σε κανω το παιδι του λαου

Δεν γίνεται και οπτασία και παιδί του λαού... Πάρτο απόφαση πως θα παραμείνω οπτασία ΒΠ με τζιπ!

...Στη Νέα Υόρκη διαδραματίζεται η ιστορία...

Και ΒΠ και Νέας Υόρκης ΒΠ; Καλά σκουλήκι, σε έχω αφήσει εκατομμύρια έτη φωτός πίσω... Θα φας την αστρική μου σκόνη!

Raven έγραψε:Και ΒΠ και Νέας Υόρκης ΒΠ; Καλά σκουλήκι, σε έχω αφήσει εκατομμύρια έτη φωτός πίσω... Θα φας την αστρική μου σκόνη!

Μην τη λες στη χαμένη σου αδερφή βρε καλό μου!

Να την έχουν υιοθετήσει οι γύφτοι! Για να δώσουμε και μια πιο ρεαλιστική ματιά στην ιστορία

εγω θα παιξω?

νεα υορκη ειμαστε? ωραια!

marouli έγραψε:εγω θα παιξω?

Αμέ, αμέ! Ήδη παίζεις βασικά!

αα ωραια! μηπως γραψεις σημερα για να ξεκουραστεις απο την ζορικη μερα που ειχες?