Συναισθήματα ή λογική;

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Θα λέγατε πως είστε άνθρωποι του συναισθήματος ή της λογικής;

Στην εποχή μας, τα συναισθήματα έχουν παραγκωνιστεί αρκετά, σε βαθμό που η λογική και η αντικειμενική κρίση πρυτανεύει ακόμα και μέσα στις ερωτικές σχέσεις.

Όταν θυμώνετε, μπορείτε να συγκρατηθείτε, βάζοντας μπροστά την ψυχραιμία και την λογική; Όταν ζηλεύετε, το δείχνετε ή το κρατάτε στον εαυτό σας, προκειμένου να μην φανείτε "αδύναμοι";

Προσωπικά θα έλεγα πως είμαι άνθρωπος του συναισθήματος. Δηλαδή στην καθημερινότητά μου, λειτουργώ αρκετά συναισθηματικά και παρορμητικά. Η λογική και η ψυχραιμία είναι κάτι που διατηρώ μόνο σε πολύ σοβαρές ή άσχημες καταστάσεις. Δεν μπορώ να περιγράψω πως ακριβώς γίνεται, αλλά πατάω ξαφνικά το κουμπί και από εκεί που μπορεί να κατακλύζομαι από συναισθήματα, τα βλέπω όλα αποστασιοποιημένα, αντικειμενικά και ψύχραιμα. Αλλά σίγουρα, χαρακτηρίζομαι συναισθηματικός άνθρωπος, όχι με τα λόγια μου, αλλά με τις πράξεις μου.

Θα εκνευριστώ και θα το δείξω. Θα ζηλέψω (ααααααααααν γίνει) και θα το πω. Θα είμαι χαρούμενη και θα το μοιραστώ με όλο τον κόσμο.

Τόσο νορμάλ πράγματα.

ανακοινωση προς τα μελη: μην ξεχνατε οτι η ριζα μου ειναι ξανθια ...ευχαριστω

Σκεφτόμουν αρκετά το θέμα αυτό, μέσα στην εβδομάδα, λόγω κάποιων συμβάντων.

Νομίζω πως είχα ξαναγράψει πως μικρότερος ήμουν σχεδόν υπερευαίσθητος, κάτι που έμαθα να καταπλακώνω πολλές φορές βάζοντας μπροστά τη λογική σκέψη. Αναγκαστική προσαρμοστικότητα προς την κοινωνία. Όταν είμαι μόνος μου, σχεδόν πάντα αφήνομαι στην ευαίσθητη πλευρά μου Παρ' όλα αυτά, έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου αλλά και σε λίγους άλλους από τον κύκλο μου, που μου φέρνουν κάπως, μια εσωτερική πάλη ανάμεσα στον συναισθηματισμό και την ψυχρή λογική καθώς βρίσκονται μπροστά στις αδυναμίες τους (πρόσωπα ή καταστάσεις). Και πολλές φορές, η λογική - αν και μας βοηθά να συγκροτηθούμε και να οδεύουμε αποτελεσματικά προς τους στόχους μας - δεν οδηγεί στις σωστές επιλογές όταν αντιμετωπίζουμε κάποια στιγμή αδυναμίας ή σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων.

Σίγουρα θα ήθελα να δώσω περισσότερη έμφαση στη πιο συναισθηματική πλευρά του εαυτού μου. Αν και δεν έχω πολλές καλές εμπειρίες από αυτήν, πιστεύω πως αυτές οι καλές εμπειρίες που μου άφησε ήταν οι δυνατότερές μου μέχρι τώρα.

δεν νομιζεις οτι ο κοινωνικος περιγυρος μας λιθοβολει με τόσες δόσεις σκληροτητας και βίας σε όλους τους τομείς ..ωστε να σε αναγκαζει να γίνεις πιο σκληρος για να μπορεις να επιβιωσεις ?
και η υπερευαισθησια θα καταλήξει ή ενας μοναχικος ανθρωπος ή ενας "κατεστραμενος" ανθρωπος


σημ. όλες οι παραπανω λέξεις ειναι με την καλή εννοια

Όχι σκουλήκω, δεν κατάλαβες. Σκεφτόμουν κάποιες στιγμές με ανθρώπους που αξίζουν πραγματικά την ομορφιά της ευαισθησίας, αυτής της πλευράς του χαρακτήρα δηλαδή. Δεν επιλέγουμε ολόκληρο τον κοινωνικό περίγυρο για να έρθουμε πιο κοντά, αλλά κάποιους ανθρώπους από αυτόν. Και πως υπάρχουν κάποιες περιστάσεις μ' αυτούς τους ανθρώπους, που μόνο η ευαισθησία και το ένστικτο μπορούν να οδηγήσουν προς την σωστή κατεύθυνση. Φυσικά, ο καθένας σκληραίνει και είναι έτοιμος να πληγώσει ή να αποφύγει τους άλλους, όταν βλέπει στο πρόσωπό τους τα όσα δεν του αρέσουν, ενώ θα γοητευτεί, παραβλέποντας πολλές φορές την "κακή" πλευρά (ακόμη κι αν έχει την πλήρη γνώση της), απ' όσους βλέπει πάνω τους τα όσα του αρέσουν (και φυσικά δε λείπουν οι περιπτώσεις που απλώς βλέπουμε μόνο τα όσα θέλουμε, αλλά αυτές είναι άλλο θέμα). Μιλάω μόνο για συγκεκριμένα πρόσωπα, λοιπόν. Θα έπρεπε να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, αλλά θα το κάνω άλλη φορά γιατί δε μπορώ να σκεφτώ συγκροτημένα αυτή τη στιγμή, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω που έγραψα. Καλό ξημέρωμα.

Συμφωνώ... Με συγκεκριμένους ανθρώπους που τους επιλέγουμε να τους έχουμε στην ζωή μας, αξίζει να είμαστε ευαίσθητοι και δοτικοί. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις σχέσεις μπαίνει μέσα το μικρόβιο της αμφιβολίας και της καχυποψίας σαν αμυντικός μηχανισμός, για να μην πληγωθούμε... Και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι. Η καταλήγουμε να απομακρύνουμε αυτούς τους ανθρώπους ή να κουραστούμε εμείς οι ίδιοι από την υπερπροσπάθεια που καταβάλλουμε υποσυνείδητα.

SkinLikeSand έγραψε:Όχι σκουλήκω, δεν κατάλαβες. Σκεφτόμουν κάποιες στιγμές με ανθρώπους που αξίζουν πραγματικά την ομορφιά της ευαισθησίας, αυτής της πλευράς του χαρακτήρα δηλαδή. Δεν επιλέγουμε ολόκληρο τον κοινωνικό περίγυρο για να έρθουμε πιο κοντά, αλλά κάποιους ανθρώπους από αυτόν. Και πως υπάρχουν κάποιες περιστάσεις μ' αυτούς τους ανθρώπους, που μόνο η ευαισθησία και το ένστικτο μπορούν να οδηγήσουν προς την σωστή κατεύθυνση. Φυσικά, ο καθένας σκληραίνει και είναι έτοιμος να πληγώσει ή να αποφύγει τους άλλους, όταν βλέπει στο πρόσωπό τους τα όσα δεν του αρέσουν, ενώ θα γοητευτεί, παραβλέποντας πολλές φορές την "κακή" πλευρά (ακόμη κι αν έχει την πλήρη γνώση της), απ' όσους βλέπει πάνω τους τα όσα του αρέσουν (και φυσικά δε λείπουν οι περιπτώσεις που απλώς βλέπουμε μόνο τα όσα θέλουμε, αλλά αυτές είναι άλλο θέμα). Μιλάω μόνο για συγκεκριμένα πρόσωπα, λοιπόν. Θα έπρεπε να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, αλλά θα το κάνω άλλη φορά γιατί δε μπορώ να σκεφτώ συγκροτημένα αυτή τη στιγμή, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω που έγραψα. Καλό ξημέρωμα.

σαφως και αξιζει να εισαι ευαισθητος εκει που πραγματικα αξιζει...