Αγαπημένο μας ποιήμα

Καβάφη -όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.


Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσρός - Η διαθήκη μου.

ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ - ΛΟΡΚΑ
(Μετάφραση Βας. Λαλιώτης)

Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης έχει
τέσσερις κολόνες από λάσπη
κι έναν τυφώνα από μαύρα περιστέρια
που αναταράζουνε τα σάπια τα νερά.
Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει
στ' απέραντα κλιμακοστάσια
ψάχνοντας μέσα απ' τις γωνίες
νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία.
Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του
γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας:
Κι είναι φορές που τα νομίσματα σε σμήνη αγριεμένα
τρομάζουν και σπαράζουνε παιδιά εγκαταλειμμένα.
Οι πρώτοι που βγαίνουνε νιώθουνε με τα κόκαλά τους
πως δε θα βρούν παράδεισο ούτε έρωτες ξεφυλλισμένους:
ξέρουν πως πάνε σ' ένα βόρβορο από αριθμούς και νόμους,
σε άτεχνα παιχνίδια,σ' άκαρπους ιδρώτες.
Το φως είναι θαμμένο από αλυσίδες και θορύβους
σε μιάν άσεμνη πρόκληση μιάς γνώμης δίχως ρίζες.
Στις συνοικίες είναι άνθρωποι που τουρτουρίζουν άυπνοι
σαν να γλιτώσαν μόλις από ένα ναυάγιο αίματος

Fairy-Land
Edgar Allan Poe

Dim vales— and shadowy floods—
And cloudy—looking woods,
Whose forms we can't discover
For the tears that drip all over!
Huge moons there wax and wane—
Again— again— again—
Every moment of the night—
Forever changing places—
And they put out the star—light
With the breath from their pale faces.
About twelve by the moon—dial,
One more filmy than the rest
(A kind which, upon trial,
They have found to be the best)
Comes down— still down— and down,
With its centre on the crown
Of a mountain's eminence,
While its wide circumference
In easy drapery falls
Over hamlets, over halls,
Wherever they may be—
O'er the strange woods— o'er the sea—
Over spirits on the wing—
Over every drowsy thing—
And buries them up quite
In a labyrinth of light—
And then, how deep!— O, deep!
Is the passion of their sleep.
In the morning they arise,
And their moony covering
Is soaring in the skies,
With the tempests as they toss,
Like— almost anything—
Or a yellow Albatross.
They use that moon no more
For the same end as before—
Videlicet, a tent—
Which I think extravagant:
Its atomies, however,
Into a shower dissever,
Of which those butterflies
Of Earth, who seek the skies,
And so come down again,
(Never—contented things!)
Have brought a specimen
Upon their quivering wings.

τρομερο ποιημα
με κατι τετοια παθαινω

Πρόκειται για το ποίημα "Εξομολογήσεις" του Ολιβίνη από το www.stixoi.info


Δεν εχω τυψεις, δε θα μου λειψεις
Κανω αποχες και καταληψεις
Δεν εχω παιδια ουτε γυναικα
Δεν εχω παρει ποτε μου δεκα.

Δεν εχω σπιτι ουτε αυτοκινητο
Και γενικα κανενα ακινητο
Βγαινω το βραδυ και παιρνω το τρολεϋ
Ψεμματα ειπα πως επαιζα βολεϋ.

Δεν εχω θαρος, δεν παιρνω βαρος
Δεν εχω παει ποτε μου φανταρος
Γιατι ειχα έναν μπαρμπα στο υπουργειο
Που ειπε ότι ηθελα ψυχιατρειο.

Ποτε δε πληρωνω όταν ειμαι με γκομενα
Της λεω ΄΄ δικα σου, κερναω τα επομενα΄΄
Κι αυτές ξενερωνουν και θελουν να φυγουν
Η τσιγκουνια κι οι αχαριστες είναι αυτά που με θιγουν!

Δεν εχω φιλους ουτε και σκυλους
Μονο στ’αυτια μου κατι ψυλλους
Πως ειμαι καφρος και λιγο ρεμαλι
Που κάθε βραδυ κοιμαμαι με άλλη.

Μα δεν ειμαι πιλοτος στα καναντερ
Ουτε του Ραμπο ο κασκαντερ
Κι άλλο ένα ψεμα που παντοτε πιανει
Πως δανειζω λεφτα στο Βαρδινογιαννη.

Λενε πως ειμαι μεγαλο καθικι
Που εβαλα τη θεια μου να κανει διαθηκη
Και να τα αφησει όλα σε μενα
200 στρεμματα σε κατι καμμενα.

Φημολογειται ακομα πως ειμαι εμπρηστης
Μικρος τοκογλυφος και λιγο ληστης
Πως γραφω ποιηματα που είναι ανοησιες
Και χομπυ μου εχω να κλεβω εκκλησιες.

Δεν εχω σπιτι στο Μοντε Καρλο
Δεν κανω παρεα με τον πριγκιπα Καρλο
Δεν ειμαι απογονος του Ωναση
Ειμαι ο γιος του παιδιου του Θαναση
Που ειχε ταβερνα μαζι με τη Σουλα
Που καναν μια κορη, τη θεια Σταυρουλα
Που παντρευτηκε καποιον απ΄τη Σαλαμινα
Και καναν μια κορη, την Ασημινα
Που παει σχολειο και φοραει σιδερακια
Και δε της αρεσουνε τα αγορακια
Μα εχει έναν φιλο, τον Αριστειδη
Που ‘χει φιλο εμενα και ας ειμαι…. μπαγλαμας.

Μου έχει μιλήσει όσο λίγα

Σοβαρά αστείο!...

Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το παρακάτω:

Θα'ναι (Θεόφιλος Σαρασίδης)


Θα 'ναι τα μάτια σου δυο θάλασσες
κι εγώ καράβι αταξίδευτο,
που ξεκινάει για τ' άγνωστο, το απατηλό, το λάγνο.

Θα 'ναι η φωνή σου το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων,
που θα με παρασέρνει
στης αγκαλιάς σου το φιλόξενο ακρογιάλι.

Θα 'ναι τα χείλη σου τριαντάφυλλα.
Με τ' άρωμά τους θα μεθώ.
Με τ' άγγιγμά τους θα πεθαίνω.

Θα 'ναι τα χέρια σου δυο κρίνα.
Χάδι ανοιξιάτικο στη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Θα 'ναι το στήθος σου λωτός.
Λήθη παντοτινή της μοναξιάς
που μ' έχει αλυσοδέσει…

Κι αν είσαι όνειρο, παιχνίδι του μυαλού,
μη μ' αρνηθείς!
Μη σβήσεις... Μη χαθείς...
Ακόμα λίγο άσε με να σ’ αγαπώ...
Κι ύστερα, σκότωσέ με!

Τελειωμενα - Καβαφης

Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει

If...

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!

Rudyard Kipling

Λουλούδι της κανέλλας έγραψε:

Θα Θέλα να παγώσω τον χρόνο εδώ,
Να σβήσω το κενό που μας χωρίζει
Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω
Σσσσς.
Μη λες τίποτε άλλο,
κράτα με σφιχτά..
Για όσο μπορώ να κρατήσω ακόμα το χρόνο..
Κράτα με.
Κι ύστερα άνοιξε τα χέρια σου να χαθώ μέσα στο πλήθος…….

όμορφο που είναι....

Your hair was full of roses in the dewfall as we danced,
The sorceress enchanting and the paladin entranced,
In the starlight as we wove us in a web of silk and steel
Immemorial as the marble in the halls of Boabdil,
In the pleasuance of the roses with the fountains and the yews
Where the snowy Sierra soothed us with the breezes and the dews!
In the starlight as we trembled from a laugh to a caress,
And the God came warm upon us in our pagan allegresse.
Was the Baile de la Bona too seductive? Did you feel
Through the silence and the softness all the tension of the steel?
For your hair was full of roses, and my flesh was full of thorns,
And the midnight came upon us worth a million crazy morns.
Ah! my Gipsy, my Gitana, my Saliya! were you fain
For the dance to turn to earnest? - O the sunny land of Spain!
My Gitana, my Saliya! more delicious than a dove!
With your hair aflame with roses and your lips alight with love!
Shall I see you, shall I kiss you once again? I wander far
From the sunny land of summer to the icy Polar Star.
I shall find you, I shall have you! I am coming back again
From the filth and fog to seek you in the sunny land of Spain.
I shall find you, my Gitana, my Saliya! as of old
With your hair aflame with roses and your body gay with gold.
I shall find you, I shall have you, in the summer and the south
With our passion in your body and our love upon your mouth -
With our wonder and our worship be the world aflame anew!
My Gitana, my Saliya! I am coming back to you!


Aleister Crowley - La Gitana.

The leaves were long, the grass was green,
The hemlock-umbels tall and fair,
And in the glade a light was seen
Of stars in shadow shimmering.
Tinuviel was dancing there
To music of a pipe unseen,
And light of stars was in her hair,
And in her raiment glimmering.

There Beren came from mountains cold,
And lost he wandered under leaves,
And where the Elven-river rolled,
He walked alone and sorrowing.
He peered between the hemlock-leaves
And saw in wonder flowers of gold
Upon her mantle and her sleeves,
And her hair like shadow following.

Enchantment healed his weary feet
That over hills were doomed to roam;
And forth he hastened, strong and fleet,
And grasped at moonbeams glistening.
Through woven woods in Elvenhome
She lightly fled on dancing feet,
And left him lonely still to roam
In the silent forest listening.

He heard there oft the flying sound
Of feet as light as linden-leaves,
Or music welling underground,
In hidden hollows quavering.
Now withered lay the hemlock-leaves,
And one by one with sighing sound,
Whispering fell the beechen leaves
In the wintry woodland wavering.

He sought her ever, wandering far
Where leaves of years were thickly strewn,
By light of moon and ray of star
In frosty heavens shivering.
Her mantle glinted in the moon,
As on a hill-top high and far
She danced, and at her feet was strewn
A mist of silver quivering.

When winter passed, she came again,
And her song released the sudden spring,
Like rising lark, and falling rain,
And melting water bubbling.
He saw the elven-flowers spring
About her feet, and healed again,
He longed by her to dance and sing
Upon the grass untroubling.

Again she fled, but swift he came.
Tinuviel! Tinuviel!
He called her by her elvish name;
And there she halted listening.
One moment stood she, and a spell
His voice lay on her: Beren came,
And doom fell on Tinuviel
That in his arms lay glistening.

As Beren looked into her eyes
Within the shadows of her hair,
The trembling starlight of the skies
He saw there mirrored shimmering.
Tinuviel the elven-fair,
Immortal maiden elven-wise,
About him cast her shadowy hair
And arms like silver glimmering.

Long was the way that fate them bore,
O'er stony mountains cold and grey,
Through halls of iron and darkling door,
And woods of nightshade morrowless.
The Sundering Seas between them lay,
And yet at last they met once more,
And long ago they passed away
In the forest singing sorrowless.

Tinuviel - J.R.R. Tolkien

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΔΥΟ

"Θα ξανάρθουμε;" ρώτησα. Ο άλλος κάτι είπε, αλλά δεν έφτασε ως εμένα - όμως ένιωσα μέσα μου κάτι αλλόκοτο και γλυκό. Φυσούσε λίγο. Βράδυ.
Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν ακούστηκε και τη συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.

-Τάσος Λειβαδίτης-

  Η ΦΩΝΗ

  Η κούνια μου στηριζόταν στη βιβλιοθήκη,
  Σκοτεινή Βαβέλ, όπου μυθιστόρημα, παραμύθι, επιστήμη
  Όλα, η λατινική στάχτη κι η ελληνική σκόνη, 
  Έσμιγαν. Ήμουν ψηλός σαν ένα δίπτυχο.
  Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η μια επίβουλη και σταθερή,
  Έλεγε: ''Η Γη είναι γλύκισμα γεμάτο γλύκα
  Μπορώ (και η ηδονή σου θα 'ναι απεριόριστη!)
  Να σου προσφέρω όρεξη μ' όμοιο μέγεθος''.
  Κι η άλλη: ''Έλα! ω έλα στο ταξίδι των ονείρων,
  Πέρα απ' το δυνατό, πέρα απ' το γνωστό!''
  Και 'κείνη - εκεί τραγουδούσε όπως ο άνεμος στο γιαλό,
  Στοιχειό που σιγόκλαιγε, κανείς δε ξέρει από πού ήρθε,
  Που χαϊδεύει το αυτί κι ωστόσο το τρομάζει.
  Σου αποκρίθηκα: ''Ναι! γλυκιά φωνή!'' Από τότε
  Αλίμονο, είναι που χρονολογείται αυτό που να ειπωθεί μπορεί
  Πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω απ' τα σκηνικά
  Της απέραντης ύπαρξης, στο πιο μαύρο της αβύσσου,
  Βλέπω καθαρά κόσμους μοναδικούς,
  Και θύμα εκστατικό της διορατικής ματιάς μου
  Σέρνω φίδια που δαγκώνουν τα υποδήματά μου.
  Κι από 'κείνο τον καιρό, όμοιος με τους προφήτες,
  Αγαπώ τόσο τρυφερά την έρημο και τη θάλασσα
  Γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,
  Βρίσκω γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί
  Και παίρνω πολύ συχνά τα γεγονότα για ψέμματα,
  Και με τα μάτια στον ουρανό, μες στις τρύπες πέφτω.
  Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λέει: ''Φύλαξε τα όνειρά σου
  Οι σοφοί δεν έχουν τόσο ωραία όσο οι τρελοί!''

'' Τα Άνθη του Κακού''
 CHARLES BAUDELAIRE

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Χωρίς περίσκεψιν,χωρίς λύπην,χωρίς αιδώ
μεγάλα κ΄υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι:τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτος μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω


Καβαφης,

Αν και η ποίηση δε μου λέει πολλά,

Λέω να διαβάσω Καββαδία. Τα μελοποιημένα του πολύ με άγγιξαν

Σε ψαχνω
στους μεγαλους φωτισμενους νυχτερινους δρομους
στα σκοτεινα σοκακια της γειτονιας
στις μνημες,
σε ψαχνω,

στα βαθια αυλακια του μυαλου
στην βραχναδα της φωνης μου
στα χερια μου που τρεμουν
σε ψαχνω,

μεσα σε αρρωστες φαντασιωσεις και φτηνες αναμνησεις
στο αλμπουμ με τις φωτογραφιες που καηκαν
στα κιτρινα θολα πρωινα
στο κομματι της θαλασσας που φαινεται αναμεσα σε μαυρισμενες στεγες,
σε ψαχνω,
στην καυτρα του τσιγαρου μου
στο γελιο των παιδιων μου
στην καθημερινοτητα μου
στο ανελεητο φως των προβολεων εκεινης της συναυλιας που δεν τελειωσε ποτε
σε ψαχνω,

στις αφισες που κοιτω μεσα απο τα βρωμικα τζαμια καποιου λεωφορειου
στον θορυβο που κανουν οι ροδες του αυτοκινητου μου στην βροχη
σε ψαχνω

και σε βλεπω να χανεσαι στην γωνια του δρομου
με τα μαλλια να ανεμιζουν
θολη φιγουρα,χαρτινη,μικρη,
και χανομαι μαζι σου...
Προσεχε στον δρομο..
τωρα που χειμωνιαζει νυχτωνει νωρις.



12-10-97
δικο μου....το μοιραζομαι μαζι σας......

καψοραχη μου.. πολυ ομορφο

ιδιως που η καθε στροφη τελειωνε με το σε ψαχνω πολυ μου αρεσε :Winking:

Πολύ ωραίο καψοραχη!!!

Μπράβο!!!