Διαβάζοντας

http://diavazontas.blogspot.com/

Κάθε αρχή και δύσκολη.... Θα προσπαθήσω να το κρατήσω λογοτεχνικό κι όχι ψυχαναλυτικό.....

kate

καλωςηρθες στην παρεα μας

ειναι για μενα πολυ λυτρωτικο να μπορει καποιος να
'παιζει' με τις λεξεις
ειναι ενα ειδος δυναμης και αυτογνωσιας

Ναι, δεν είναι κακό αυτό το "παιχνίδι". Όπου κι αν οδηγεί.

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα

Το γράψιμο ειναι καταγραφή πολλές φορές πραγμάτων που εχουμε σκεφτεί αλλα ποτε δεν ειδαμε να τα εχει γράψει άλλος, κι αναρωτιέμαι, τόσο γράψιμο στον πλανήτη επι αιώνες, και υπάρχιε άραγε κατι παραπάνω να γράψω εγω ; Πιστεύω ναι.

Ακόμα κι αν όλα έχουν ειπωθεί, υπάρχει πάντα ένας καινούριος τρόπος να τα πεις.

Σίγουρα ο καθένας θα πει με τον τρόπο του αυτά που εχει να πεί.
Πιστεύω οτι όλοι μπορούμε να γράψουμε κάτι αρκετά καλό.
Οποιος όμως δεν εχει διαβάσει αρκετά, δεν πιστεύω οτι μπορεί να γράψει το ίδιο καλά.

Σε αυτό θα συμφωνήσω. Δεν μπορείς να αναπτύξεις το πρωτογενές ταλέντο που μπορεί να έχεις στο γράψιμο αν δεν αγαπάς την ανάγνωση. Αλλά σε ένα βαθμό ο κύκλος είναι φαύλος. Αν δεν διαβάζεις πολύ, πώς θα μπεις στο ταξίδι του γραψίματος; Χρειάζεται το ερέθισμα.

αν μου επιτρεπεται να επεμβω ..
να πω οτι εγω γραφω χωρις να εχω ιδιαιτερα διαβασει πολλα
ισως να ειναι μειον μου αυτο αλλα πιστευω οτι
οι οριζοντες ανοιγουν και με αναγνωση
οπως σωστα ειπατε αλλα και με βιωματα ζωης

Νομίζω πως θα έγραφες ακόμα καλύτερα αν είχες ένα οπλοστάσιο, ένα σημείο να πατήσεις, τα βιβλία των άλλων με λίγα λόγια. Και ίσως να έγραφες περισσότερο. Σε παρακινεί το διάβασμα ως ένα βαθμό, σου δίνει μια οπτική για το ποιός διηγείται μια ιστορία, με ποιόν τρόπο και γιατί, που δεν μπορείς να τη βρεις από μόνος σου, εκτός αν γράφεις χρόνια. Όσο για τα βιώματα, αυτό είναι το δεύτερο κομμάτι. Δε φτάνει να ξέρεις πως, πρέπει να έχεις και κάτι να πεις....

ναι εχες δικιο

Υπάρχει ένα βιβλίο το "πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει" του pierre bayard.
Δεν ξέρω αν έχει πέσει στα χέρια σου.
Αν όχι μην σε προκαταβάλλει ο τίτλος του.

Το βιβλίο αυτό υποστηρίζει οτι η σχολαστική ανάγνωση βιβλίων κάνει κακό μάλλον παρά καλό στον αναγνώστη και ότι περιορίζει τις συγγραφικές του ικανότητες. Αντί της ανάγνωσης προτείνει μια επιφανειακή επαφή με το βιβλίο και τον συγγραφέα. Λέει και άλλα, όπως ότι τελικά κανένα βιβλίο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το έχουμε διαβάσει μιας και με τον καιρό το ξεχνάμε ή ότι εκλαμβάνουμε ο καθένας διαφορετικά αυτό που ήθελε να πει ο συγγραφέας, συνεπώς δύο άτομα δεν έχουν διαβάσει ποτέ το ίδιο βιβλίο...

Αρχικά διαφωνούσα έντονα μαζί του αλλά καθώς προχωρούσα το βιβλίο βρέθηκα να συμφωνώ ότι τελικά δεν είναι απαραίτητο να διαβάζουμε τα βιβλία για να τα "ξέρουμε" και ότι η έντονη επαφή με ένα βιβλίο καταλήγει να στενεύει παρά να διευρύνει την ικανότητα γραφής.

Ως μάλλον πιο έμπειρη στην ανάγνωση από μένα θα ήθελα την άποψή σου για το θέμα.

Το βιβλίο το έχω υπόψη μου, αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμα.

Συμφωνώ πως κανείς δε διαβάζει το ίδιο βιβλίο. Αν διαβάζεις για να "ξεπατικώσεις" τον τρόπο της γραφής, τότε έχει δίκιο. Αν το κάνεις από αγάπη, τότε είναι η αρχική μαγιά σου. Γιατί να γράψεις κάτι, αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις τα κείμενα των άλλων;

Όσο και να ξεχνάς πάντως τα βιβλία που διάβασες, πάντα κάτι μένει στην ψυχούλα σου.

KateM έγραψε:http://diavazontas.blogspot.com/

Κάθε αρχή και δύσκολη.... Θα προσπαθήσω να το κρατήσω λογοτεχνικό κι όχι ψυχαναλυτικό.....

Και το ψυχαναλυτικό καλό είναι...
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει "ατομική ψυχανάλυση". Πάντα κερδίζουν και οι δυο (τουλάχιστον) συνομιλητές από το "άνοιγμα" του ενός...

εκτός αν ο ένας από τους δυο πληρώνεται γι' αυτό :P
Σοβαρά πάντως δεν έχεις άδικο. Γι' αυτό άλλωστε διαβάζουμε και γράφουμε στα blog.

KateM έγραψε:εκτός αν ο ένας από τους δυο πληρώνεται γι' αυτό :P
Σοβαρά πάντως δεν έχεις άδικο. Γι' αυτό άλλωστε διαβάζουμε και γράφουμε στα blog.

Σε αυτή την περίπτωση ο ένας κερδίζει περισσότερο από τον άλλο ;)

Λοιπόν, ήσασταν η μούσα μου για αυτό το εξαιρετικό ποστ

http://diavazontas.blogspot.com/2009/04/blog-post_22.html

ω
παω να σου γραψω εκει