Αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Ασημένια σφήκα -Υπόγεια Ρεύματα

Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μωβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά

Ζητάω απ' τη νύχτα τη τελευταία της λέξη
πριν φύγει απόψε πριν χαθεί
να μάθω θέλω αν με είχε πιστέψει
τα τόσα λάθη σου αν είχε δει.
Μη ζητάς τη καρδιά σου
όταν τη πόρτα κλείσω
την πήρα εγώ για πάντα
και δεν τη δίνω πίσω"...

(στίχοι: Λευτέρης Πλιάτσικας - "Τελευταία λέξη")

να εισαι εκει
στο φως σκια μου
να εισαι εκει
σαν μουσικη.
να εισαι εκει
να νοιωθω το αρωμα σου
αν εισαι εκει θα ζω

(στιχοι Γιαννης Κοτσιρας)

Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Απο τον δίσκο "Η μοναξιά του σχοινοβάτη", 1992

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

Ψεύτικα τραγούδια με κυκλώνουνε
κλείνω τ' αυτιά, κλείνω τα μάτια
και ταξιδεύω μες στο φως άλλου καιρού
και γράφω τ' όνομά σου με το κόκκινο
το κόκκινο μελάνι της αγάπης
και είμ' εδώ κι αντέχω κι ας φυσάει από παντού.

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου τώρα καις
μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά
βαθιά μες στην καρδιά μου σιγοκαίς

πολυ-πολυ ωραιο

meanan έγραψε:πολυ-πολυ ωραιο

Πολυ ωραιοι
η γυναικα του Σαραβακου ειναι η κυρια που εχει γραψει τους στιχους

το ξερω,εχει γραψει πολλες φορες για τον Κοτσιρα

Όναρ

Η θάλασσα χαμογελάει
με στόμα από αφρό
και χείλια απ' ουρανό,
σαν σκοτεινό κορίτσι,
που τον άνεμο σπάει
πουλώντας το νερό των θαλασσών

Η θάλασσα χαμογελάει
έχει στόμα από αφρό
και μάτια ουρανό
σαν μητέρα που ένα δάκρυ σκορπάει
και πικραίνει το νερό των θαλασσών

Τι μας φέρνεις αγόρι..?
Τι κυλάει στο αίμα σου ..?
-Σας φέρνω το νερό των θαλασσών...

Τι φταίει μητέρα για τα μεγάλα σου δάκρυα..?
-Κλαίω το νερό των θαλασσών

Πως γεννιέται η μεγάλη σου πίκρα..?
-Κύριε, πικραίνει το νερό των θαλασσών

Πουλάω το νερό των θαλασσών
Πουλάω το νερό των θαλασσών
Η θάλασσα χαμογελάει...
Πουλάω το νερό των θαλασσών

Μου λες πως φεύγουν οι στιγμές πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Ματιές που γιάτρεψαν πληγές ανήκουν πια στο παρελθόν
Μα μια αγκαλιά λέει πιο πολλά απ’ όσα λες
Όταν κρυφά χορεύουμε, στο σώμα μου τυλίγεσαι
με μια ματιά και ένα φιλί τρελαίνεσαι
Το άγγιγμά σου με μεθά, τα χείλη σου είναι φωτιά
που μέσα της θα καίγομαι
Μετά, αργά τις Κυριακές περίπατο στην αμμουδιά
Φιλιά, παιχνίδια ερωτικά, μα δεν σου είναι αρκετά
και μια αγκαλιά σου δίνει πιο πολλά απ’ όσα θες

τις τελευταιες μερες εχω κολλησει πολυ με το παρακατω τραγουδι

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα κι όλοι τρέξαν να τη δουν. άλλος της πέταξε ψωμί κι άλλοι της ρίξαν πέτρα απ' την ασχήμια να σωθούν. Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν, αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν. Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες τα μάτια, γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν' κομμάτια. Μια μέρα ήρθε στο χωριό άγγελος πληγωμένος. Τον φέρανε σε ένα κλουβί κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος, την ομορφιά του για να δει. Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί Κι είπε αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου, πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου. Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλο μες τα μάτια, γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μερικές φορές μες στη νύχτα περνά
μια μπλε σειρήνα που δε σταματά
κι όπως και τότε ακούω τον αέρα
το γρασίδι να ψιθυρίζει λίγο πιο πέρα
λέξεις που κρέμασες πριν απ' το τέλος
στην καρδιά ενός στίκερ ένα κόκκινο βέλος

Έτσι χτυπούσες τον Ντέιβιντ Κάσιντι
μου 'λεγες σ' αγαπώ πιο πολύ κι από τον Μπρους Λι
αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν
θα είχα σωθεί από τα βάσανα αυτού του κόσμου
θα χάζευα ώρες τη ντεκαπάζ στα μαλλιά
τις αλλαγές από μαύρα σε χρυσά ξανθιά
μα σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει
βρήκα μια φωτογραφία, εσύ κι εγώ σχεδόν δεκάξι
και σε όλα αυτά που έμειναν πίσω τα λίγα στοιχεία
ανακάλυψα πάλι τη βαθιά μας φιλία


τώρα πια κανείς δε βιάζεται για σένα
ήσουν δεν ήσουν εικοσιένα
σου γράφω ένα γράμμα, τόσα έχω σκίσει
κάθε απόγευμα που κοιτάζω τη δύση
αυτός ο ήλιος με χτυπάει σαν μπάλα
συνέβησαν τόσα, ήρθαν κι άλλα
ταξίδεψα, έφυγα, πήρα ένα αμάξι
κάπου βολεύτηκα μα δεν ένιωθα εντάξει
σαν να τρελαίνονται μύγες όλα γυρνάνε
σταματάω εκεί ακριβώς που οι άλλοι περπατάνε
στέλνοντας στην καρδιά μου την παγκόσμια ακινησία
κι αμέσως ανοίγουν οι σελίδες της ιστορίας

να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα
αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα
δες τα χέρια μου έχουν ματώσει
με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει
μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη
μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει

Πες μου αλήθεια τι θέλει ο κόσμος
όταν βρίσκεις το φως ανοίγει ένας δρόμος
σε είδα όταν πέρασες μέσα απ' τον τοίχο
έφυγες οριστικά χωρίς να σε φιλήσω
πάνω στα μάτια σου άστραφτε η σκόνη
δεν έγινες ποτέ κορίτσι αλλά ούτε και αγόρι
μα τι τους νοιάζει λοιπόν
πες μου Μιράντα
πες στους να σκάσουν
απ' αυτή τη βεράντα
έτσι μου έλεγες σ' εκείνο το κρεββάτι
μου έβαζες ζελέ, μου μιλούσες γι' αγάπη
και βγαίναμε αργά πάντα μετά τις μία
σε όλες τις ντίσκο στην παραλία
με φόβο και δάκρυα τέλειωσε η αθώα εφηβεία
κι άφησε πίσω της λουλούδια κι αστεία

να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα
αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα
δες τα χέρια μου έχουν ματώσει
με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει
μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη
μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει...

(κ.βητα - μιραντα)

ω!!! τελεια

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιάννης Αιόλου

Φτιάχνω
από παιδί, φτιάχνω φυγή
Φτιάχνω καράβι, μα χαρτί γίνεται η θάλασσα
το
βράδυ στο σκοτάδι.
Ψάχνω από μικρός ο ουρανός να χει μια σκάλα
να
ανεβώ μα είναι τα όνειρα από μένα πιο μεγάλα.

Έχω μια καρδιά που
να φύγει όλο θέλει,
κι άλλη μια καρδιά που
Φοβάται... φοβάται...
κι όλο εδώ γυρνά.

Φτιάχνω από παιδί, φτιάχνω ζωή
πάνω στα
αστέρια, την κορφή του κόσμου
πες μου πώς να φτάσω με τα χέρια...

Έχω
μια καρδιά που να φύγει όλο θέλει,
κι άλλη μια καρδιά που
φοβάται...
φοβάται... κι όλο εδώ γυρνά.



ΤΟ λατρευω

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.
Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.
Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό

Διάφανα Κρίνα-Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Γλείφω το οξύ απ' τις ρογμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου

Δεν ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που οδηγούν στην αγάπη και τον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει, με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέμματά μας
παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

antigoni έγραψε:Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Ξύλινα Σπαθιά
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ'το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.........

Τι ωραίο!!!